บทความพิเศษ...ฝูงลิงหาหน่อไม้

ฝูงลิงหาหน่อไม้

มีความเกี่ยวข้องกับหลวงปู่สมชายอย่างไร

          เมื่อปีพ.ศ. ๒๕๐๒ ในปีนั้น หลวงปู่สมชาย ได้ไปจำพรรษาอยู่ที่ถ้ำเป็ด ภูเหล็ก สกลนคร ซึ่งอยู่ห่างจากบ้านข้าพเจ้าประมาณ ๔ กม. ข้าพเจ้าจำได้ว่าในปีเดียวกันนั้น ท่านพระอาจารย์สีลา เทวมิตฺโต แห่งวัดโชติการาม ซึ่งเป็นครูบาอาจารย์ที่มีชื่อเสียงที่ข้าพเจ้าให้การเคารพนับถืออีกองค์หนึ่งได้มรณภาพลง ด้วยความที่หลวงปู่สมชาย ท่านเป็นพระที่มีนิสัยจิตใจเอื้อเฟื้อมาโดยตลอด ยิ่งครูบาอาจารย์มาถึงแก่มรณภาพอย่างนี้ด้วยแล้ว หลวงปู่สมชาย ท่านยิ่งขวนขวายจัดหาสิ่งของ ต่าง ๆ เพื่อนำไปร่วมในงาน หลวงปู่ได้ปรึกษาหารือกับพ่อออก แม่ออก   ( โยมผู้ชาย โยมผู้หญิง ) ว่าสิ่งที่จำเป็นในตอนนี้คือ จะต้องหาอาหารไปร่วมในงานศพครูบาอาจารย์ เพราะว่าพระเณรและญาติโยมเมื่อรู้ข่าวการมรณภาพของท่านพระอาจารย์สีลาแล้ว ก็จะต้องเดินทางมาร่วมงานศพกันเป็นจำนวนมากอย่างแน่นอน

          “พรุ่งนี้อาตมาจะไปร่วมงานศพ ถ้าได้หน่อไม้ไปร่วมในงานครั้งนี้บ้างก็จะได้บุญมาก เพราะทางวัดเขาจะได้นำไปปรุงอาหารเลี้ยงคน ฉะนั้นจึงขอให้พ่อออก แม่ออก พากันไปช่วยพิจารณาหาหน่อไม้เพื่อจะได้นำไปร่วมทำบุญวันพรุ่งนี้สักหน่อย”

          ข้าพเจ้าและเพื่อนบ้านรีบออกเดินทางกันทันที เพื่อหาหน่อไม้ตามความประสงค์ของครูบาอาจารย์ กอแล้ว กอเล่า(กอไผ่) ตั้งแต่เช้าจนเที่ยง เพิ่งจะหาหน่อไม้ได้กันคนละหน่อบ้าง สองหน่อบ้าง บางคนก็ยังหาไม่ได้เลย ก็ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าหน้านี้จะไปหาหน่อไม้จำนวนมาก ๆ อย่างนี้ได้ที่ไหน แค่หาไปแกงกินกันแต่ละวันยังหายากแล้ว ข้าพเจ้าจึงชวนกันกลับลงมาที่ถ้ำเป็ดด้วยความรู้สึกผิดหวัง เห็นหลวงปู่สมชาย นั่งรอพวกข้าพเจ้าอยู่ก่อนแล้ว ข้าพเจ้าจึงเข้าไปกราบเรียนหลวงปู่ว่า… “ท่านอาจารย์ครับ หน่อไม้บนภูนี้พวกข้าน้อยได้ขึ้นไปหามาทำอาหารกินกันทุกวัน บางวันก็ได้บ้าง ไม่ได้บ้าง ถ้าจะเอาจำนวนมาก ๆ อย่างนี้คงจะหาไม่ได้  แน่นอน นิมนต์ท่านอาจารย์ไปกราบเยี่ยมศพอย่างเดียวก็คงไม่น่าเกลียดนี่ครับ ท่านอาจารย์ ….” (ข้าพเจ้าอวดรู้ดีกว่าครูบาอาจารย์เข้าไปนั่น)

          หลวงปู่สมชายนั่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วท่านจึงพูดขึ้นว่า  … “ถ้าไม่มีสิ่งของติดไม้ติดมือไปร่วมงานศพครูบาอาจารย์ สู้ไม่ไปเสียเลยยังจะดีกว่า เดี๋ยวครูบาอาจารย์ทางอื่นมาเห็นเข้าก็จะว่าเราได้ว่า มีแต่จะไปดักกอบโกยเอาแต่ของผู้อื่น .. นิสัยของอาตมานั้นไม่มีนิสัยที่จะไปเอาของคนอื่นอยู่แล้ว มีแต่จะเอาให้ หรือเอาไปช่วยเท่านั้น ถ้าไม่มีสิ่งของไปร่วมงานศพครูบาอาจารย์ในครั้งนี้แล้ว อาตมาคงจะต้องรีบหนีจากเขตนี้ไปให้เร็วที่สุด จะได้ไม่เป็นที่ครหาของครูบาอาจารย์ทางอื่น..”

          ข้าพเจ้าและเพื่อนบ้านทุกคนเมื่อได้ยินหลวงปู่สมชายพูดอย่างนั้น ทุกคนหน้าถอดสีตกใจ เพราะเกรงว่าหลวงปู่จะทิ้งพวกข้าพเจ้าไปที่อื่นแน่ ข้าพเจ้าจึงสะกดใจที่สั่นระรัวแล้วกราบเรียนว่า.. “พวกข้าน้อยขอกราบนิมนต์ให้พ่อแม่  ครูจารย์ อย่าได้ทิ้งพวกข้าน้อยไปที่อื่นเลย พ่อแม่ ครูจารย์ จะให้ข้าน้อยทำอะไร โปรดได้บอกเถิดครับ...”

“.. ถ้าอย่างนั้น อาตมาขอให้พ่อออก แม่ออก ลองพากันขึ้นไปหาหน่อไม้อีกสักครั้ง ถ้าได้ก็เอา ถ้าไม่ได้ ก็ถือว่าอาตมาคงหมดบุญที่จะอยู่กับพ่อออก แม่ออก ต่อไปได้ ก็คงจะอำลาพ่อออก แม่ออกไปที่อื่น..”

ข้าพเจ้าและเพื่อนบ้านไม่ได้รอช้า เพิ่งจะลงจากบนภูเขามาเหงื่อยังไม่ทันแห้งเลย แต่ก็ต้องพากันขึ้นไปบนภูเขาเป็นรอบที่สองอีกครั้งหนึ่ง ทั้ง ๆ ที่ยังไม่รู้เลยว่าจะไปได้หน่อไม้มาจากที่ใด เมื่อเข้าเขตป่าไผ่ ข้าพเจ้าและเพื่อนบ้านอีกสิบกว่าคนถึงกับตกตะลึง .. หน่อไม้กองไว้เป็นกอง ๆ ข้างกอไผ่ เหน็บไว้ที่กอก็มี ช่างมากมายเหลือเกิน แล้วฝูงลิงตัวโต ๆ ที่ปืนป่ายอยู่บนกอไผ่นั้นมาจากไหน วิ่งกันขวักไขว่ บางพวกก็อยู่ข้างบน บางพวกก็อยู่ข้างล่าง พากันขุด พากันล้วงเอาหน่อไม้ออกมากองไว้เป็นหย่อม ๆ สัญชาตญาณของลิงทั้งฝูงเหมือนบอกว่า ลงมาช่วยหาเอาไว้รอท่า พวกเราจึงช่วยกันเก็บใส่กระสอบพักเดียว ก็ได้หน่อไม้จำนวนมากมายถึง ๕ กระสอบ พอเพียงที่หลวงปู่สมชายจะเอาไปร่วมงานศพครูบาอาจารย์ได้แล้ว..”

ข้าพเจ้าและเพื่อนบ้านต่างทราบกันดีว่า ฝูงลิงป่าประเภทนี้ ไม่มีแน่นอนในเขตนี้ สมัยก่อนโน้นก็เคยมีอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ใช่ประเภทนี้และก็ได้ถูกชาวบ้านทำร้ายจนสูญพันธุ์ไปหมดแล้ว และหน่อไม้ก่อนหน้านี้ยังไม่ทันข้ามวัน ข้าพเจ้าและเพื่อนบ้านได้ขึ้นไปค้นหากันจนเหงื่อหยดแล้วหยดอีก แทบจะหาไม่ได้ แต่คราวนี้ไม่ต้องค้นหาให้ลำบาก เพียงแค่เก็บใส่กระสอบอย่างเดียวก็เก็บตามลิงแทบไม่ทันอยู่แล้ว ตั้งแต่บัดนั้นมาถึงบัดนี้ ข้าพเจ้ายังจำไม่ลืม จะลืมได้อย่างไร เพราะยังมีความสงสัยอยู่ว่า ..ฝูงลิงป่าทั้งหลายเหล่านั้นมาจากไหน หน่อไม้จำนวนมากมายเกิดมีขึ้นมาได้อย่างไร…

“…ข้าพเจ้าเคยได้ฟังจากหลวงปู่สมชายท่านเทศน์อบรมอยู่ เสมอ ๆ ว่า อันคุณงามความดีนั้นให้กระทำไว้เถิด เมื่อถึงคราวจำเป็นแล้ว.. คนไม่เดือดร้อน  เทวดาก็เดือดร้อน.. คนไม่ช่วยเหลือ เทวดาก็ช่วยเหลือ..”

คณะศิษย์บ้านหนองม่วง  - บ้านหนองแวง

บ้านหนองบัว – ถ้ำเป็ด สกลนคร

ผู้บันทึกเหตุการณ์